En ja hoor, het zal eens niet, als we optrekken ruikt de auto raar. Wij zijn echt geen enorme zeikerds, maar je ruikt gewoon de uitlaatgassen. We zetten de auto stil en de motor maakt een raar geluid. Het gaat goed deze vakantie... lang leve de upgrade... de volgende keer eet ik die stroepwaffel zelf op!
Maar goed, toch maar even bellen met Alamo want we weten even niet waar hier een vliegveld zit. Dat blijkt letterlijk om de hoek van waar we nu staan. Beetje jammer dat er 2 vliegvelden in Kalispell zijn en we dus eerst naar het verkeerde vliegveld rijden...
De dame achter de balie weet van niks (de man die ik aan de telefoon had zei dat hij een melding zou maken) maar ze probeert ons te helpen.
Ook zij heeft in eerste instantie geen auto in onze categorie. Daar maak ik toch wel even een puntje van. Dit wordt onze 3e auto, het mag wel even met wat service geregeld worden. Er wordt wat overlegd en dan blijkt dat er nog wel een Expedition staat, maar die moet nog schoongemaakt worden. Nu zijn wij niet getrouwd met een Expedition maar we willen wel een grote auto. Dan wachten we wel even.
De beloofde 20 minuten duren uiteindelijk een uur. Da's dan weer een beetje jammer. Maar goed, uiteindelijk krijgen we de sleutels en kunnen we alles omgooien. Maar blijkbaar rust er een vloek op onze auto's want de kofferbak gaat niet open. Of in ieder geval maar voor 2/3. Da's zeg maar niet handig. Wij krijgen het echt niet voor elkaar dus ik loop maar weer eens naar de balie. Inmiddels staat er een rij want er is een vliegtuig(je) geland, maar na 10 minuten gooi ik m'n vraag toch maar even tussendoor want het duurt nu wel lang genoeg. Gelukkig weet de man die mee loopt het ook niet. Lag het dus toch niet aan ons 😄. YouTube biedt uitkomst en dan kunnen we de zooi eindelijk overladen.
Het is inmiddels 13.00 uur geweest als we eindelijk aan de Going-to-the-Sun road kunnen beginnen. Sjonge, jonge, jonge!
Maar het is mooi weer, en de weg is werkelijk prachtig! We stoppen dan ook geregeld voor wat foto's.
In de buurt van Lake McDonald lopen we de (mini) trail of the Cedars. Het mag geen naam hebben maar even lekker om de benen te strekken.
In mijn hoofd is populair hetzelfde als makkelijk. Dat is niet zo... Sterker nog: op deze hoogte en met een griep achter de kiezen valt het behoorlijk tegen. Het pad stijgt gestaag en we genieten geregeld van het uitzicht (heeft echt helemaal niets te maken met uitrusten😇).
We blijven wat langer staan kijken als er aan de overkant van het dal op de helling een Grizzly loopt! Die hadden we nog nooit eerder gezien, dat is echt supergaaf. En lang leve het nieuwe fototoestel want nu hebben we in ieder geval een herkenbare beer op de foto!
We lopen het laatste stuk naar het uitzichtpunt en ondanks dat het echt best pittig, is het een mooie wandeling en de Hidden Overlook is prachtig.
De terugweg gaat uiteraard een stuk makkelijker alhoewel ik liever over een pad loop dan over een boardwalk met traptredes.
Tegen 17.30 uur zijn we weer bij de auto. Het is erg druk als we de parkeerplaats weer af willen rijden. We mogen niet naar het Westen want er is een ongeluk gebeurd en de weg is afgesloten. Wij moeten naar het Oosten dus wij kunnen er langs. Beetje jammer dat de auto die voor ons staat bedenkt dat hij ook naar het Oosten wil en vrij hard achteruit rijdt. Nu rijden wij niet bepaald in een kleine auto, maar toch had hij ons naar eigen zeggen niet gezien.
Nou ja, er is geen schade te bekennen (aan onze auto dan; zijn bumper ligt er bijna af) dus we gaan door naar ons hotel. Uiteraard speuren we allebei naar wildlife, en terwijl ik geconcentreerd naar rechts kijk maar niks zie, roept Jurgen ineens Beer! Beer! En ja hoor, recht voor de auto steekt er een bruine zwarte beer over! We kunnen hem nog net op de foto zetten. Gaaf hoor!
Dan duurt het niet meer lang voor we bij Rising Sun zijn. We hebben hier een cabin geboekt. Bij het inchecken krijgen we deze vakantie voor het eerst de vraag of we housekeeping willen skippen. Hoofdreden is natuurlijk het milieu. Wij vinden het een prima initiatief want thuis slaap je ook niet elke dag onder schone lakens (wij in ieder geval niet...). Het geld wat we hiermee uitsparen kunnen we terugkrijgen maar wij kiezen ervoor dit te doneren aan het park. Rondreizen is natuurlijk niet de meest milieuvriendelijke manier van vakantie vieren dus als je op deze manier de schade iets kunt beperken doen wij graag mee. Alle beetjes helpen.
We krijgen de sleutel van de cabin en die is echt heel erg leuk. Niet heel groot, en vooral het bed is klein (maar dat wisten we, een queen) maar heel leuk aangekleed en alles is aanwezig. Omdat we trek hebben lopen we weer terug naar het restaurant. We moeten even wachten maar dat is niet erg want het restaurant is de enige plaats waar je hier wi-fi hebt.
Jurgen neemt iets met veel verschillende soorten vlees en ik neem een Philly cheesesteak. We nemen er allebei wat te drinken bij en of het komt door de hoogte of omdat we wat moe zijn, als we teruglopen naar de cabin lijkt het veel verder dan op de heenweg. En dat na 1 biertje/wijntje! 😆😆
We zitten nog even buiten op onze Walmart stoeltjes (zonder kun je hier niet buiten zitten) maar het koelt hier op deze hoogte gezellig af dus we vertrekken tegen 21.00 uur naar binnen.
's Nachts is het koud!
Overnachting: Rising Sun Motor Inn, Queen Cabin
Het weer: zonnig, 24 graden
Stappen: 14100
Geen opmerkingen:
Een reactie posten