Netjes op tijd zijn we klaar. Jurgen brengt nog even een tasje naar de auto (toch weer die föhn he 😄) en ik check uit en loop naar de bus die er net staat.
Het is nog een paar minuten voor 8, maar van de chauffeur mogen we niet meer mee want hij zit vol. Nou, we hadden toch echt de shuttle van 8 uur gereserveerd. Wat een .....😠
Ik loop maar even terug naar binnen. De eerstvolgende shuttle gaat over 40 minuten en dat is toch wel rijkelijk laat. Dan zijn we pas tegen 9 uur op Schiphol. De receptioniste is het met me eens, en vindt deze gang van zaken ook heel bijzonder. Ze belt voor ons met Wesley van de nachtshuttle. 5 minuten later komt hij voorgereden en brengt ons naar Schiphol. Prima opgelost dus!
We werken eerst maar alle formaliteiten af en het gaat eigenlijk allemaal heel vlot. Wat erg meehelpt: bij security mag ALLES in de tassen blijven zitten, riemen mogen aan blijven, alleen de broekzakken moeten leeg. Er mogen zelfs flesjes water mee, blijkbaar kunnen ze 'zien' dat het dan alleen water is ofzo.
Nou ja, het gaat in ieder geval lekker snel.
Als we alles gehad hebben, hebben we dus genoeg tijd om te ontbijten. Dat doen we bij Bread: Croissantje, stukje focaccia, jam, bakje fruit en wat te drinken.
Daarna lopen we richting de gate en het duurt niet meer al te lang voor we gaan boarden. Voor de verandering vertrekken we eens niet vanaf de Polderbaan, dus voor we het weten zitten we in de lucht.
Als dat allemaal is uitgedeeld komt ook vrij snel het eten: Chicken or Pasta. Dat smaakt verrassend goed, vooral in aanmerking genomen dat me eigenlijk heel weinig smaakt op dit moment. Het licht gaat uit (ik snap dat nooit zo goed, het is toch gewoon overdag?) maar slapen lukt ons niet, dus wij kijken films. Ook krijgen we een aardbeienijsje en dat is erg lekker voor m'n keel!
We landen keurig op tijd op Chicago O'Hare en het gaat allemaal snel.
Van de APC krijgen we allebei het papiertje (vréselijke foto!) en kunnen in een hele korte rij naar ook een hele chagerijnige meneer. Nou ja, dan zeg je lekker niks, als je ons de stempel maar geeft!
Dan de koffers van de band halen. Ondanks dat de streepjescode van Thailand ook nog op m'n koffer zat (dat zagen we pas toen hij de bocht om ging naar de centrale lopende band) is hij gelukkig toch aangekomen, en ook Jurgen zijn koffer komt snel. Letterlijk binnen 5 minuten staan we in de rij voor de douane en als we ook die horde genomen hebben geven we 10 meter daarna de koffers weer af.
We zijn om 12.50 uur geland en om 13.30 uur zitten we in de bus naar Terminal A waar onze vlucht naar Seattle vertrekt. Eerst nog even door security (hier moet wel alles uit de tas, riemen af, schoenen uit, the whole shebang) en als we ook dat hebben gehad hebben we nog steeds ruim 2 uur om wat te eten.
Jurgen neemt een salade en ik heb eigenlijk nergens zin in maar neem dan toch maar een chickenquesadilla. Na het eten gaan we bij de gate zitten waar we onze koffers het vliegtuig in zien gaan.
De vlucht naar Seattle vertrekt keurig op tijd en er valt verder weinig over te zeggen. Het duurt lang en we hebben geen schermpjes dus het is moeilijk in te schatten waar we zijn. Maar we krijgen nog wel wat te drinken en een snack naar keuze. Ik neem een stroopwafel (met Amerikaans accent) en bewaar die voor later. Onthoud deze stroopwafel!
Om 18.30 zijn we in Seattle en het is best mooi weer dus Mount Rainier zien we al liggen. Wat een indrukwekkende berg...
Ook nu hebben we de koffers snel en binnen 15 minuten na het landen zitten we in de bus naar Alamo. En, het wordt bijna vervelend: er staat niemand te wachten dus we zijn gelijk aan de beurt (dat hele skip de counter gebeuren is ons te modern 😄). De mevrouw probeert ons nu eens niet van alles aan te smeren, en de handtekeningen zijn snel gezet.
Er staat niet zo heel veel in ons rijtje, en we lopen wat te dralen. Dan toch maar de spullen in die Dodge Durango. Liever hadden we een Nissan Pathfinder. Die staat er wel, maar navraag leert dat die gereserveerd is. Wist niet dat dit kon. Maar goed, ik praat even met de Alamo mevrouw en klink inmiddels als een schorre kraai. Opeens vraagt ze: do you have a candybar? Dus ik zeg nee, but I do have a... stroopwafel! Oké, zegt ze, loop maar mee. En ze loopt naar een Tahoe. Daar zit al een mannetje in dus ze loopt naar de andere kant van het gangpad en geeft ons een Ford Expedition! Ik heb nog 2x gevraagd of ze echt wel sure was en deed er ook nog een rol drop bij, alhoewel ze dat vast niet lust. It's the thought that counts! Maar wat een lieve mevrouw.
We halen de koffers uit de Durango en gooien ze in de Expedition. We zijn bijna bij het hotel (nog geen 10 minuten verder) en we krijgen een herhaling van 2 jaar geleden... Jurgen, heb jij de portemonnee? Er volgt wat gevloek, snel doorzoeken van de auto en met hoge snelheid terug naar Alamo want die portemonnee ligt nog, samen met de telefoon, in de Durango die het niet is geworden! Gelukkig zijn we 5 minuten later weer bij de parkeergarage en alsof m'n leven ervan af hangt, ren ik de parkeergarage door, roep in het voorbijgaan naar de lieve mevrouw wat ik hier kom doen, en vind gelukkig in de Dodge de portemonnee en telefoon. Pfjoe!
Inmiddels voelt mijn keel alsof prikkeldraad en schuurpapier een kind hebben gekregen en gezellig in m'n keel zijn gaan wonen. Maar we hebben de spullen weer!
Nu wederom in de herhaling naar het hotel en eerst inchecken. We hebben een ruime kamer, double queen. Dan wat hoognodige boodschappen (hoestdrank) en we eten bij de Denny's naast het hotel.
Om 18.30 zijn we in Seattle en het is best mooi weer dus Mount Rainier zien we al liggen. Wat een indrukwekkende berg...
Ook nu hebben we de koffers snel en binnen 15 minuten na het landen zitten we in de bus naar Alamo. En, het wordt bijna vervelend: er staat niemand te wachten dus we zijn gelijk aan de beurt (dat hele skip de counter gebeuren is ons te modern 😄). De mevrouw probeert ons nu eens niet van alles aan te smeren, en de handtekeningen zijn snel gezet.
Er staat niet zo heel veel in ons rijtje, en we lopen wat te dralen. Dan toch maar de spullen in die Dodge Durango. Liever hadden we een Nissan Pathfinder. Die staat er wel, maar navraag leert dat die gereserveerd is. Wist niet dat dit kon. Maar goed, ik praat even met de Alamo mevrouw en klink inmiddels als een schorre kraai. Opeens vraagt ze: do you have a candybar? Dus ik zeg nee, but I do have a... stroopwafel! Oké, zegt ze, loop maar mee. En ze loopt naar een Tahoe. Daar zit al een mannetje in dus ze loopt naar de andere kant van het gangpad en geeft ons een Ford Expedition! Ik heb nog 2x gevraagd of ze echt wel sure was en deed er ook nog een rol drop bij, alhoewel ze dat vast niet lust. It's the thought that counts! Maar wat een lieve mevrouw.
We halen de koffers uit de Durango en gooien ze in de Expedition. We zijn bijna bij het hotel (nog geen 10 minuten verder) en we krijgen een herhaling van 2 jaar geleden... Jurgen, heb jij de portemonnee? Er volgt wat gevloek, snel doorzoeken van de auto en met hoge snelheid terug naar Alamo want die portemonnee ligt nog, samen met de telefoon, in de Durango die het niet is geworden! Gelukkig zijn we 5 minuten later weer bij de parkeergarage en alsof m'n leven ervan af hangt, ren ik de parkeergarage door, roep in het voorbijgaan naar de lieve mevrouw wat ik hier kom doen, en vind gelukkig in de Dodge de portemonnee en telefoon. Pfjoe!
Inmiddels voelt mijn keel alsof prikkeldraad en schuurpapier een kind hebben gekregen en gezellig in m'n keel zijn gaan wonen. Maar we hebben de spullen weer!
Nu wederom in de herhaling naar het hotel en eerst inchecken. We hebben een ruime kamer, double queen. Dan wat hoognodige boodschappen (hoestdrank) en we eten bij de Denny's naast het hotel.
Binnen 5 minuten zijn we weer in het hotel en om 22.30 gaan we enigszins uitgeput naar bed.
Overnachting: Days Inn Wyndham Seatac
Het weer: Licht bewolkt, 22 graden
Stappen: 12.100
Geen opmerkingen:
Een reactie posten